بنادر بر اساس سه معیار زیر تقسیم بندی می شوند :
* طرز تلقی ، نگرش و خط مشی توسعه بند
* حوزه و گسترش فعالیت بندر مخصوصا در زمینه فناوری ارتباطات و اطلاعات (ICT)
* جامع نگری در برنامه های عملیاتی و سازمانی
برای تمایز بین نسل جدید و قدیم بنادر ، توجه به طرز تلقی و نگرش ، استراتژی و خط و مشی توسعه بندر یکی از نکات مهم و کلیدی است . تا حدود سال 1960 بنادر فقط محلی برای تبادل کالا بین راه های زمینی و دریائی بودند و به جز تخلیه ، بارگیری و انبارداری هیچ فعالیت دیگری در بنادر صورت نمی گرفت . امروزه نیز چنین تفکری و اندیشه ای وجود دارد و مفهوم بندر را به محل تخلیه و بارگیری کشتی ها ، انبارداری کالا و سرویس های محدود دریانوردی محدود می کند .
در بنادر نسل اول سرمایه گذاری فکری و مالی و فعالیت بنادر منحصرا در محدوده بندر متمرکز می شود و مدیران این گونه بنادر اطلاع و آگاهی لازم و کافی را در سمت دریا از تغییرات حاصله در زمینه کشتی ، کشتیرانی و نیازها و خواسته های شرکت های کشتیرانی و یا در سمت خشکی از تغییرات حاصله در صنعت حمل و نقل و نیز فرصت ها و چالش های پیش رو ندارند . چنین طرز تلقی و دید محدود از مفهوم بندر باعث شده است که بنادر به صورت یک سازمان ایزوله ، منزوی و جدا از تغییرات حاصله در دریا و خشکی به فعالیت خود ادامه دهند . انزوا و جدائی این نسل از بنادر را می توان از سه زاویه زیر مورد بررسی قرار داد :
اول اینکه این نسل از بنادر ، از صنعت حمل و نقل ، تغییرات ، ابتکارات ، خواسته ها و نیازهای مشتریان و نیازمندی های تجارت جهانی اطلاع و آگاهی کافی را ندارند . با توجه به شرائط غیر رقابتی و انحصاری این نسل از بنادر ، توجه بسیار کمی به خواسته ها و نیاز های مشتریان بنادر معطوف می شود و لذا همکاری و نقش بخش های مختلف حمل و نقل و تجارت در تصمیم گیری های این بنادر بسیار محدود و اندک است . عملا فعالیت های مربوط به بازاریابی در این نسل از بنادر صورت نمی گیرد . یکی دیگر از ویژگی های این بنادر این است که سیستم های فناوری اطلاعات و ارتباطات ، اسناد و آمار مخصوص به خود را دارند و معمولا توجهی به سازگاری سیستم های نرم افزاری خود با سیستم های نرم افزاری مشتریان بندر ندارند .
دوم اینکه جدائی و انزوای بندر را می توان در رابطه با شهرداری ، شهر و ساکنین منطقه یا شهری که بندر در آن واقع است ، را می توان به روشنی دریافت . در این نسل از بنادر ، « بندر » و « شهر » هر کدام خود را مستقل و بی نیاز از دیگری فرض می کنند . همکاری و همیاری بین مسئولین شهری و مدیران این بنادر وجود ندارد و برنامه های توسعه شهر و بندر هر کدام به صورت جدا و مستقل انجام می شود ، بدون اینکه توجهی به یکدیگر داشته باشند و یا گامی در جهت همکاری با همدیگر بردارند . البته باید توجه داشت بنادر با توجه به طبیعت و فعالیت خود در مقایسه با سایر صنایع ، واحدهای اقتصادی قدرتمندی هستند و معمولا تنها سازمانی هستند که می توانند بدون اتکا به شهر و مسئولین شهری و به عنوان یک واحد مستقل به حیات اقتصادی خود ادامه دهند .
سوم اینکه در بنادر نسل اول ، شرکت ها و سازمان های مختلف در یک بندر و نیز واحدهای مختلف بندر ، به صورت مستقل از یکدیگر به فعالیت خود ادامه می دهند ، بدین معنی که واحدهای مختلف بندر ، مستقل از دیگر واحد ها تصمیم گیری می کنند ، بدون اینکه همکاری و هماهنگی لازم را با یکدیگر داشته باشند . به عنوان مثال واحد های مالی و عملیات بدون هماهنگی با هم نرم افزارهای مورد نیاز خود را تهیه می کنند بدون اینکه این نرم افزارها با هم سازگاری داشته باشند …
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر